Վաղուց, շատ վաղուց մի մեծ խնձորի ծառ էր աճում: Փոքրիկ տղան սիրում էր խաղալ դրա շուրջն ամեն օր: Նա բարձրանում էր ծառը, ուտում խնձորները և քնում ծառի ստվերում: Նա սիրում էր ծառը, իսկ ծառը սիրում էր խաղալ նրա հետ: Բայց ժամանակն անցնում էր և փոքրիկ տղան մեծանում էր: Նա այլևս չէր խաղում ծառի շուրջն ամեն օր: Մի օր փոքրիկ տղան ետ է գալիս ծառի մոտ` փոքր ինչ տխուր:
– Արի և խաղա ինձ հետ,– ասում է նրան ծառը: – Ես այլևս երեխա չեմ, ես չեմ խաղում ծառերի շուրջն արդեն,– պատասխանում է տղան,– ինձ խաղալիքներ են պետք, բայց ես փող չունեմ դրանք գնելու համար: – Ներիր, բայց ես նույնպես փող չունեմ,– պատասխանում է ծառը,– բայց դու կարող ես պոկել իմ բոլոր խնձորները և վաճառել դրանք: Այդպես դու փող կունենաս:
Տղան ոգևորված էր: Նա պոկում է ծառի վրայի բոլոր խնձորները և երջանիկ հեռանում: Եվ երկար ժամանակ նա այլևս չի վերադառնում: Ծառը տխուր էր: Մի օր տղան վերադառնում է ծառի մոտ` արդեն տղամարդ դարձած: Ծառը հուզված էր:
– Արի և խաղա ինձ հետ,– ասում է նա: – Ես ժամանակ չունեմ խաղալու, ես պետք է աշխատեմ և ընտանիք պահեմ, ինձ նոր տուն է անհրաժեշտ, դու կարո՞ղ ես ինձ օգնել: – Ներիր, բայց ես տուն չունեմ,– պատասխանում է ծառը,– բայց դու կարող ես կտրել իմ բոլոր ճյուղերը և տուն կառուցել քեզ համար:
Եվ տղամարդը կտրում է ծառի բոլոր ճյուղերն ու երջանիկ հեռանում: Ծառն ուրախ էր նրան երջանիկ տեսնելու համար, բայց տղամարդն այլևս չի վերադառնում: Ծառը կրկին տխուր էր և միայնակ: Կրկին անցնում են տարիներ: Ամառային շոգ մի օր տղամարդը վերադառնում է ծառի մոտ և ծառը ուրախությունից ցնծում է:
– Արի և խաղա ինձ հետ,– ասում է նա: – Ես արդեն մեծ եմ,– պատասխանում է տղամարդը,– ես ուզում եմ նավարկության մեկնել և մի փոքր հանգստանալ, դու կարո՞ղ ես ինձ նավակ նվիրել: – Օգտագործիր իմ բունը` նավակ կառուցելու համար,– ասում է ծառը,– դու կարող ես լողալ ինչքան ուզես և երջանիկ լինել:
Եվ մարդը կտրում է ծառի բունը` նավակ կառուցելու համար: Նա մեկնում է նավարկության և երկար ժամանակ չի վերադառնում: Վերջապես, շատ տարիներ անց, մարդը կրկին վերադառնում է:
– Ներիր տղաս, բայց ես այլևս ոչինչ չունեմ քեզ համար,– ասում է ծառը,– իմ խնձորները վերջացել են: – Դա ոչինչ, – պատասխանում է մարդը, – ես այլևս ատամ չունեմ խնձոր ուտելու համար: – Ես ճյուղեր էլ չունեմ, որպեսզի դու դրանց վրա բարձրանաս: – Ես արդեն շատ մեծ եմ դրա համար, – պատասխանում է մարդը: – Ես իրոք այլևս ոչինչ չունեմ քեզ համար,– արցունքոտ աչքերով ասում է ծառը,– միակ բանը, որ մնացել են` իմ չորացող արմատներն են: – Իսկ ինձ ավելին պետք էլ չէ,– պատասխանում է մարդը,– միայն մի լավ տեղ՝ հանգստանալու համար: Ես հոգնել եմ այսքան տարիներ անց: – Շատ լավ,– ասում է ծառը,– իմ հին արմատներն ամենալավ տեղն են հենվելու և հանգստանալու համար, արի, նստիր ինձ մոտ և հանգստացիր:
Մարդը մոտենում, նստում է ծառի տակ, իսկ ծառի աչքերին երջանկության արցունքներ են երևում:
Առաջադրանք
Կարդա՛ առակը և վերլուծիր։ Աշխատանքը հրապարակիր բլոգում։
Վերլուծություն՝
Պատմությունը ինձ շատ հետաքրքիր էր: Այն մեզ շատ բան սովորեցրեց: Ծառը հոգատար էր ինչպես և մեր ծնողները: Փոքր տարիքում տղան խաղում էր ծառի հետ: Մենք երբ փոքր ենք խաղում ենք մեր ծնողների հետ, բայց երբ մեծանում ենք նրանց ենք դիմում այն ժամանակ երբ ինչ-որ բանի կարիք ենք ունենում: Մեր ծնողները մեզ ամեն պարագայում կօգնեն, բայց պետք է նրանց գնահատել ու սիրել սովորենք: Ծնողից թանկ բան այս աշխարհում չկա:
Դստրիկս, hիմա գիշեր է: Ծննդյան գիշեր: Իմ փոքրիկ ամրոցի բոլոր անզեն պահապանները քնել են: Քնած են և եղբայրդ ու քույրդ: Նույնիսկ մայրդ արդեն քնել է: Ես քիչ մնաց արթնացնեի այդ նիրհող թռչնակներին` մինչև կհասնեի իմ այս աղոտ լուսավորված սենյակը:
Ինչքան հեռու եմ քեզանից, բայց թող կուրանան աչքերս, թե քո պատկերը, թեկուզ մի ակնթարթ, հեռանում է աչքիս առաջից: Նա այնտեղ է, իմ սեղանին, այստեղ` սրտիս մեջ: Այդտեղ, հեքիաթային Փարզում, դու պարում ես փառահեղ թատրոնի բեմահարթակի վրա, Ելիսեյան դաշտերում: Ես դա լավ գիտեմ, և ինձ թվում է, գիշերվա այս լռության մեջ լսում եմ քո քայլերը, տեսնում եմ քո աչքերը, որ փայլում են ինչպես աստղերը ձմեռային գիշերում: Ես լսել եմ, որ դու այդ տոնական ու շողշողուն ներկայացման մեջ կատարում ես դերը պարսկական գեղեցկուհու, որը գերված է թաթարական խանից: Գեղեցկուհի՛ եղիր և պարիր, ա՛ստղ եղիր և փայլիր, բայց եթե հանդիսատեսի ցնծությունն ու շնորհակալության խոսքերն արբեցնեն քեզ, եթե գլուխդ պտույտ գա քեզ ընծայված ծաղիկների բույրից, ապա քաշվիր մի անկյուն և կարդա իմ նամակը, ունկնդիր եղիր հորդ ձայնին.
Ես քո հայրն եմ, Ջերալդինա:
Ես`Չարլին, Չարլի Չապլինը:
Գիտե՞ս, թե քանի գիշերներ եմ անցկացրել քո մահճակալի մոտ, երբ դու փոքր էիր. քեզ հեքիաթներ էի պատմում և՛ քնած գեղեցկուհու, և՛ մշտարթուն վիշապի մասին…Իսկ երբ քունը իջնում էր իմ ծերացող աչքերին, ես ծիծաղում էի նրա վրա ու ասում. «Հեռացի՛ր, իմ քունը իմ աղջկա երազանքներն են»: Ես տեսնում էի քո այդ երազանքները, Ջերալդինա, տեսնում էի քո ապագան, քո այսօրը. Ես տեսնում էի բեմահարթակի վրա խաղացող մի աղջկա, երկնքում ճախրող մի փերու: Լսում էի, ինչպես մարդիկ ասում են. «Տեսնու՞մ եք այս օրիորդին: Սա այն ծեր ծաղրածուի աղջիկն է: Հիշու՞մ եք ինչ էր նրա անունը` Չարլի»:
Այսօր հերթը քոնն է: Պարի՛ր: Ես պարում էի լայն պատառոտված անդրավարտիքով, իսկ դու պարում ես արքայադստեր մետաքսյա հագուստով: Այդ պարերն ու ծափահարությունների որոտը քեզ երկինք կհանեն: Բարձրացի՛ր: Բարձրացիր այնտեղ, աղջիկս, բայց և վերադարձիր երկիր, դու պետք է տեսնես, ինչպես են ապրում մարդիկ, ինչպես են ապրում այն ծայրամասերի փողոցի պարուհիները. Նրանք պարում են ցրտից և սովից դողալով: Ես այնպիսին եմ եղել, ինչպիսին նրանք են, Ջերալդինա: Այն գիշերները, այն կախարդական գիշերները, երբ դու քնում էիր` օրորվելով իմ հեքիաթներից, ես չէի քնում. Ես նայում էի քո դեմքին, լսում էի քո սրտի զարկերը և ինձ հարց էի տալիս. «Չարլի, միթե՞ այս փիսիկը կճանաչի քեզ երբևէ»: Դու ինձ չես ճանաչում Ջերալդինա…ես շատ հեքիաթներ եմ պատմել քեզ այն երկար գիշերներին, բայց իմը, իմ հեքիաթը` չեմ պատմել: Իսկ դա նույպես հետաքրքիր է: Հեքիաթ` քաղցած ծաղրածուի մասին, որ պարում ու երգում էր Լոնդոնի աղքատ թաղամասերում, իսկ ապա…ողորմածություն հայցում…
Ահա նա իմ, հեքիաթը: Ես գիտեմ ինչ բան է սովը, ինչ է անօթևան լինելը: Դեռ ավելին` ես ճաշակել եմ ստորացնող մորմոքը այն թափառական ծաղրածուի, որի կրծքի տակ փոթորկվում է հպարտության մի ամբողջ օվկիանոս և այդ հպարտությունը մեռցնում էին նետած դրամները…և չնայած այդ ամենին ես ապրում եմ, իսկ ապրողների մասին սովորաբար քիչ է խոսվում:
Ավելի լավ է խոսենք քո մասին:
Քո անվանը, Ջերալդինա, հետևում է իմը` Չապլին: Այդ անունով ես ավելի քան քառասուն տարի ծիծաղեցրել եմ մարդկանց: Բայց ես ավելի լաց եմ եղել, քան նրանք ծիծաղել են: Ջերալդինա, այն աշխարհում, որտեղ ապրում ես դու, միայն պարերն ու երաժշտությունը չէ, որ գոյություն ունեն…Կեսգիշերին, երբ դու դուրս ես գալիս մեծ դահլիճից, կարող ես մոռանալ քո հարուստ երկրպագուներին, բայց մի՛ մոռանա այն տաքսու վարարդին, որը քեզ տուն է տանում, հարցրու նրա կնոջ մասին…Եվ եթե նա հղի է, եթե նրանք փող չունեն երեխայի համար շապիկներ գնելու, փող դիր նրա ձեռքը: Ես կարգադրել եմ, որպսզի բանկում վճարեն քո այդօրինակ ծախսերը: Իսկ ինչ մնում է մյուսներին, դու նրանց վճարիր ճիշտ հաշվով: Ժամանակ առ ժամանակ օգտվիր մետրոյից, կամ շրջիր ավտոբուսով և շատ ավելի հաճախ քայլիր ոտքով, դիտիր քաղաքը: Զննի՛ր մարդկանց, նայիր այրիներին և որբերին և գոնե օրը մեկ անգամ ասա ինքդ քեզ. «Ես այնպիսին եմ, ինչպիսին նրանք են»: Այո, դու հենց այդպիսին ես, ինչպիսին նրանք են, դստրիկս: Եվ նույնիս ավելի պակաս: Արվեստը, նախքան մարդուն թևեր տալը, որպեսի նա կարողանա ճախրել ամպերից վեր, սովորաբար կտրում է նրա ոտքերը: Եվ, եթե գա այն պահը, երբ դու քեզ վեր կզգաս հասարակությունից, անմիջապես թո՛ղ բեմը: Նստիր առաջին իսկ պատահած տաքսին և գնա Փարիզի արվարձանները: Դրանք ինձ շատ լավ ծանոթ են: Դու այնտեղ կտեսնես շատ պարուհիների, այնպիսիններին, ինչպիսին դու ես, նույնիսկ ավելի գեղեցիկները, ավելի նազելիները, ավելի հպարտները, քան դու ես: Քո թատրոնի լուսարձակների կուրացուցիչ լույսերը այնտեղ չկան: Նրանց լուսարձակը լուսինն է: Նայի՛ր, ուշադի՛ր նայիր: Չի՞ Թվում քեզ արդյոք, որ նրանք քեզանից ավելի լավ են պարում: Խոստովանի՛ր, խոստովանի՛ր, աղջիկս: Միշտ էլ կգտնվի մեկը, որ քեզանից լավ կպարի և քեզանից լավ կխաղա: Եվ հիշիր, Չարլիի ընտանիքում չի եղել այնքան անտաշ մեկը, որ հայհոյեր կառապանին կամ ծաղրեր Սենայի ափին նստած աղքատին: Ես պիտի մեռնեմ, բայց դու պիտի ապրես… Ես ուզում եմ, որ դու երբեք չիմանայիր ինչ բան է աղքատությունը: Այս նամակի հետ քեզ ուղարկում եմ չլրացված դրամական չեկ, որպեսզի դու կարողանաս ծախսել այնքան, որքան ցանկանում ես: Բայց երբ ծախսես երկու ֆրանկ, մի՛ մոռացիր հիշեցնել քեզ, որ երորդը քոնը չէ, նա պետք է պատկանի այն անծանոթին, որն ունի դրա կարիքը: Իսկ դու հեշտությամբ կգտնես այդպիսի մեկին: Ես քեզ հետ խոսում եմ փողի մասին, որովհետև գիտեմ նրա դիվային ուժը: Գիտես, ես շատ ժամանակ եմ անցկացրել կրկեսում և միշտ երկյուղ եմ զգացել լարախաղացների համար: Բայց պետք է քեզ, աղջիկս, ասեմ մի ճշմարտություն: Մարդիկ գետնի վրա ավելի՛ անհաստատ են, քան լարախաղացները՝ երերուն լարի վրա: Գուցե կարող է պատահել այս երեկո քեզ կուրացնի մի թանկագին ադամանդի փայլը, հենց դա էլ կլինի քո անհուսալի պարանը, և քո անկումն անխուսափելի է: Կարող է պատահել մի գեղեցիկ օր գերվես ինչ-որ արքայազնի գեղեցկությամբ, այդ պահին դու կդառնաս մի անփորձ լարախաղաց, իսկ անփորձները միշտ ընկնում են: Մի վաճառիր սիրտդ ոսկով ու զարդարանքներով, գիտցիր, որ ամենամեծ ադամանդը արևն է: Բարեբախտաբար նա լուսավորում է բոլորին: Եվ երբ, մի գեղեցիկ օր, սիրահարվես մեկն ու մեկին, ապա նվիրվիր նրան մինչև վերջ: Ես ասել եմ մորդ, որպեսզի նա այդ մասին գրի քեզ: Նա սերը ավելի լավ գիտի քան ես, նրան ավելի վայել է խոսել այդ մասին…
Քո աշխատանքը շատ ծանր է, ես գիտեմ, քո մարմինը ծածկված է մի կտոր մետաքսով: Հանուն արվեստի կարելի է հայտնվել բեմի վրա նաև մերկ, բայց այնտեղից պետք է վեռադառնալ հագնված և մաքրված: Ոչինչ և ոչ ոք այս աշխարհում արժանի չէ այն բանին, որպեսզի տեսնի աղջկա նույնիսկ ոտքերի եղունգները: Մերկությունը մեր ժամանակի ախտն է: Ես ծեր եմ, և իմ խոսքերը, հնարավոր է, ծիծաղելի են հնչում: Բայց, իմ կարծիքով, քո մերկ մարմինը պետք է պատկանի նրան, ով կսիրի քո մերկ հոգին: Սարսափելի ոչինչ չկա, եթե քո համոզմունքները այս հարցում տասնյակ տարիների վաղեմություն ունենան, եթե այն պատկանի անցած ժամանակին: Մ՛ի վախեցիր, այդ տասնյակ տարիները չեն ծերացնի քեզ, բայց ինչ էլ ուզում է լինի, ես ցանկանում եմ , որ դու լինես վերջինը նրանցից, ովքեր կդառնան տկլորների կղզու հպատակը: Ես գիտեմ, որ հայրերի և որդիների միջև գնում է հավերժական մենամարտ: Ինձ հետ, իմ մտքերի հետ կռվիր, աղջիկս: Ես չեմ սիրում հնազանդ երեխաներ, և քանի դեռ աչքերիցս արցունքներ չեն կաթել այս տողերի վրա, ուզում եմ հավատալ, ծննդյան այս գիշերը հրաշալիքների գիշեր է: Ես կցանկանայի, որպեսզի հրաշք կատարվեր, որ դու իսկապես հասկանայիր այն բոլորը, ինչ ցանկացա ասել քեզ: Չարլին արդեն ծերացել է Ջերալդինա: Վաղ թե ուշ բեմական սպիտակ մետաքստի փոխարեն ստիպված պիտի լինես սև զգեստ հագնել, որպեսզի գաս իմ գերեզմանին: Այժմ ես չեմ ուզում վշտացնել քեզ: Միայն ժամանակ առ ժամանակ նայիր հայելուն, այնտեղ դու ինձ կտեսնես: Քո երակներով իմ արյունն է հոսում: Նույնիսկ այն ժամանակ, երբ արյունը կսառչի իմ երակներում, ես կուզենայի, որ դու չմոռանաս հորդ` Չարլիին: Ես չեմ եղել հրեշտակ, բայց որքան կարողացել եմ` ձգտել եմ լինել մարդ: Փորձիր և դու:Համբուրում եմ քեզ:Չարլի:
Վերլուծություն՝
Նամակը բավականին շատ խրատ էր պարունակում իր մեջ: Այն Չարլի Չապլինը գրել է Սուրբ ծննդյան գիշերը, որն ուղղել է իր դստերը՝ Ջերլինդային: Նամակը խորն էր և հուզիչ: Ես այս նամակը կարդալուց հետո հասկացա թե որքան շատ է սիրել Չապլինը իր դստերը և որքան կարևոր է ճիշտ դաստիարակությունը: Նա խնդրում է իր դստերը, որ իր ունեցածը կիսի նրա հետ, ով ավելի շատ ունի դրա կարիքը: Նա համեմատում էր իր և իր դստեր կյանքը: Ասում է, որ նրա կյանքը հեշտ չի եղել և որ նա գիտի ինչ բան է աղքատությունը: Նա իր կյանքում շատ է լացել, չնայած որ ծաղրածու էր: Հայտնիությունը մարդուն ոչնչացնում է, ինչից որ ամենաշատն էր վախենում հայրը: Նա իր աղջկան տալիս էր կյանքում կարևոր խորհուրդներ ու խնդրում էր, որ դուստրը չմոռանա իր մասին: Նամակի հետ նաև աղջկան կտրոն էր թողել, որ ծախսի որքան ուզի, բայց և այնպես չմոռանա օգնել աղքատներին: Կարծում եմ՝ այս նամակից հետո Ջերլինդան չէր գայթակղվի ու չէր ուրանա մարդկային արժեքներին:
Цель проекта — исследование традиций и обычаев, истории появления празднования Рождества в России и Армении.
Задачи проекта:
Познакомиться с историей возникновения Рождества как праздника;
Изучить имеющуюся литературу о праздновании Рождества в Армении;
Провести сравнительный анализ особенностей празднования Рождества в России и Армении, выделить сходства и различия;
Объект исследовательской работы – русская и армянская культура, предмет исследования — традиции и обычаи празднования Рождества Христова в России и Армении.
Методы проведения исследования:
Отбор информации в процессе анализа литературы и интернет ресурсов по выбранной тематике. Просмотр видео материалов и анализ увиденного.
Проведение сравнительного анализа исследуемых материалов.
Обобщение полученной информации.
Этапы работы:
Постановка проблемы, выбор желающих работать по данной проблеме.
Выбор литературы и интернет ресурсов и видеоматериала для работы по данной теме.
Распределение элементов исследования между учащимися, подготовка каждым материала по данному вопросу.
3.Сравнение традиций праздника Рождества в Армении и России
Глава 1.
ИЗ ИСТОРИИ ПРАЗДНОВАНИЯ РОЖДЕСТВА.
Как появился праздник Рождества Христова?
История праздника Рождества Христова кратко для детей в церковных книгах обычно описывается примерно так: «Повелел император Октавиан Август провести перепись населения на всей подчиняемой ему земле. А для удобства указал, чтобы все жители возвратились в родные города. Иосиф был из рода Давида, поэтому вместе со своей женой Марией отправились они в Вифлеем. До родов Марии оставалось совсем мало времени, но лишь к вечеру пятого дня они добрались до места. Оба были изнурены тяжёлой дорогой, но не удалось им найти подходящего ночлега, ведь в Вифлеем на перепись прибыло очень много народу. Все постоялые дворы были уже переполнены, а цены за ночлег так подскочили, что бедному плотнику оказались не по карману. В результате долгих поисков Святое семейство нашло приют в пещере возле Вифлеема, в которую пастухи загоняли скот от непогоды. Здесь, в пещере, и наступила святая ночь, в которую на свет появился Спаситель. Мария спеленала его и за неимением люльки вынуждена была положить сына в ясли, наполненные сеном для кормления животных. Божественного младенца с двух сторон согревали вол и осёл. О великом событии рождении сына Бога первыми узнали пастухи. Ночную тьму вдруг разогнал дивный свет, пастухам явился сияющий ангел, который и возвестил им о приходе Мессии. Пастухи увидели, что из одной из пещер пробивается яркий свет. Они вошли в эту пещеру, где и обнаружили Иосифа, Марию и лежащего в яслях младенца». Повествующая про Рождество история праздника кратко подчёркивает, что хоть пастухи были неграмотны, всё же они тотчас уверовали, что стали свидетелями рождения не простого ребёнка, но Сына Божия, а свет Вифлеемской звезды не позволил в этом сомневаться. Волхвы-мудрецы, жившие далеко на востоке, также пришли поклониться Младенцу. Они смогли предвидеть это событие, а увидев на небе путеводную звезду, тотчас отправились в путь. В библейских историях Рождества сказано, что пройти волхвам пришлось через несколько стран, но они предстали перед Мессией не с пустыми руками, а с дарами не просто для младенца, но для Царя: золотом, смирной и ладаном. Царю Иудеи — Ироду Великому также стало известно о предсказании пророков о появлении нового царя, и он опасался потерять свою власть. Поговаривали, что он даже пустился на хитрость, обратившись к волхвам и прося их указать место, где родился Мессия, чтобы пойти туда и поклониться ему. Но волхвам стало известно о злом замысле Ирода, поэтому они оставили в тайне от царя место рождения Иисуса. Далее краткая история Рождества омрачается, ведь Ирод пошёл другим путём – приказал убить всех младенцев, коим исполнилось не более двух лет. В результате погибло свыше 14 000 детей, однако, Иисусу удалось чудесным образом уцелеть – к Иосифу явился ангел, подсказавший ему, что нужно направиться в Египет. Туда и отправилось Святое семейство, где и дождалось вскоре смерти грозного царя. Об истории появления праздника мы узнали из детской Библии, а чтобы еще больше проникнутся этим событием, мы посмотрели научно-познавательный мультфильм «Рождение Христа» и «Рождество Иисуса».
РОЖДЕСТВО НА РУСИ.
Рекламаhttps://c0.pubmine.com/sf/0.0.3/html/safeframe.htmlПОЖАЛОВАТЬСЯ НА ЭТО ОБЪЯВЛЕНИЕ
Говоря об истории празднования Рождества на Руси, необходимо, прежде всего отметить, что начинается она в 10. Рождество слилось с зимним древнеславянским праздником в честь духов-предков (святками). Поэтому в празднике Рождества сохранились «святочные» обряды. К празднованию Рождества верующие готовились сорокадневным постом. Пост предписывал воздержание не только от пищи скромной, но и от дурных поступков. В это время не проводились венчания, не справлялись праздники, которые сопровождались весельем и разгульем. День, предшествующий Рождеству, называют Сочельником. В крестьянском быту к рождественскому сочельнику хозяйки прибирали избы и горницы: мыли, белили своё жилище, а так же занимались приготовлением пищи и сдобной выпечки. Старались засветло сходить в баню и встречать праздник в новой одёжке. Накануне Рождества полагалось никакой пищи не есть весь день до сумерек, то есть до появления первой звезды. На закате солнца хозяин со всеми домочадцами становился на молитву. После окончания молитвы начинался ужин – вечеря. По окончании вечери колядовали. Коляда состояла в том, что деревенская молодёжь – парни и девушки, собирались большими компаниями, разукрашивали лицо, выворачивали одежду, на сани сажали Коляду — куклу или девушку, одетую сверх шубы в белую рубашку, и пели обрядовые песни. Дети ходили по селу со звездой, изготовленной из лучины и бумаги и пели под окнами (или заходя в дом) колядки — песни, в которых восхваляли, величали хозяев, получая от них подарки: конфеты, выпечку, денежки.
В рождественскую ночь открывали настежь дверь и звали к праздничному застолью любого прохожего, который шел мимо, даже если им оказывался бездомный нищий. По старинному поверью, считалось, что в его образе может скрываться сам Христос.
Как праздновали святки на Руси, мы узнали, посмотрев научно-познавательное видео «Когда и как празднуют Святки на Руси: Традиции, обычаи, гадания…» и «Традиции празднования Рождества». В других источниках мы тоже нашли информацию, которую оформили в сообщения и выступили потом перед одноклассниками.
С первым утренним ударом колокола все спешили в церковь на праздничное богослужение. Только придя, домой, отстояв торжественную праздничную церковную службу, подавали к столу угощение. На рождественском столе стояло13 блюд: салаты, рыбные закуски, красный борщ, заяц в горшочке, каша в тыкве, пироги, рулеты, пряники. Количество совершающих праздничную трапезу должно было быть четным. При нечетном числе, ставился лишний прибор.
С 18 века Рождество стало неразрывно связано ещё и с подарками, ёлками, радостным ожиданием чуда, праздничным семейным застольем. В России традиция новогодней ёлки начинается в эпоху правления Петра I. Интересно, что в страну ёлка изначально приходит именно как новогодний, а не рождественский атрибут. Петр I повелел украшать свои дома сосновыми, еловыми и можжевеловыми ветвями. К концу 19 века ёлки стали главным украшением и городских и деревенских домов, и в 20 веке были неотделимы от зимних праздников. Но история елки в России была отнюдь не безоблачна. Во время военных действий с Германией, рождественскую елку запретили, как вражескую, немецкую затею. В начале 20 века религия была под запретом, разрушались и разорялись храмы. Ничто не должно было напоминать о великом христианском празднике. Но накануне второй мировой войны обычай наряжать елку вновь вернулся. Правда, для большинства неверующих советских людей вернулась елка уже не как рождественская, а как новогодняя.И звезды на верхушке стали по-советски пятиконечными.
В 19 веке появляются первые поздравительные открытки, традиция эта пришла из Англии. Шло время, отношение к религии менялось. И теперь Рождество Христово – это единственный религиозный праздник, который стал в России государственным.
Рождество в Армении отмечается на день раньше даты, принятой в русской традиции – 6 января.
И это не случайно. На протяжении многих веков в Армении формировались традиции и обычаи, тесно связанные с древней историей христианства в этой стране. Сегодня они стали визитной карточкой армянского народа. Открытые, добродушные, но в то же время очень вспыльчивые и темпераментные, армяне трепетно относятся к своим традициям, так что даже в условиях современного мира им удается отмечать все священные христианские праздники, в том числе, конечно, и Рождество.
То что Рождество в Армении празднуется на один день раньше, чем в России,объясняется опять же древней традицией. Дело в том, что еще до V века Рождество Христово и Крещение во многих христианских странах традиционно отмечалось в одно и тоже время – в ночь с 5 на 6 января. Но в дальнейшем некоторые Церкви изменили эту традицию, разделив празднование двух этих великих событий и учредив два отдельных праздника. Армянская жеЦерковь сохранила старинный обычай.
«Чрагалуйц» — так называется канун Рождества в Армении, отмечаемый 5 января. В это время верующие приносят из храмов в свой дом рождественский огонь.Он символизирует свет Вифлеемской звезды, который указал волхвам дорогу к младенцу Христу.
Утром следующего дня все собираются семьями на Рождественскую Литургию и Святое Причастие. Самое торжественное и многолюдное богослужение проходит в Эчмиадзине (буквально «Место сошествия Единородного»). Это древнейший монастырь, который был построен сразу после принятия Арменией христианства при царе Трдате III в 301-303 гг. Здесь располагается центр Армянской Апостольской Церкви: резиденция Патриарха, духовные школы и так далее.
После службы проводят Великое освящение воды в память о Крещении Иисуса Христа в реке Иордан. Вода освящается Библией, крестом и священным миром. Затем ее раздают прихожанам. Освященная вода будет служить для исцеления от телесных и душевных недугов.
Как и в России, Рождество в Армении является семейным праздником, который собирает родных и близких за богато накрытым праздничным столом. Подают по традиции рыбу, которая с древности является символом христианства. Также принято угощать плавом (пловом): рис олицетворяет человечество, а изюм — избранных, которых выбрал Господь для продолжения своего дела. В Рождественскую ночь со словами «Христос родился и нам явился! Вам и нам благая весть!» поднимаются бокалы с красным сухим вином.
Часто можно на столах встретить такое блюдо как толма или долма (оно чем-то похоже на голубцы). Готовят и арису, айлазан, воспнапур и многие другие лакомства.
Армянский народ известен своим гостеприимством и теплотой. Порой туристы специально приезжают, чтобы именно в это душевной, домашней обстановке отпраздновать Рождество Христово. Люди в Армении хранят и берегут свои традиции, так как именно они объединяют весь народ.
Ք.ա. 36 թ. աշնանը հսկայական կորուստներով հռոմեական բանակը նահանջեց դեպի Հայաստան: Անընդհատ հարձակումներով պարթևներն ուժասպառ արեցին հակառակորդին: Նահանջի 27-րդ օրը հռոմեացիները վերջապես հասան Արաքսին: Պլուտարքոսն այսպես է նկարագրում գետանցումը. «Երբ հռոմեացիները, բարեհաջող հասնելով գետի հանդիպակաց ափը, ոտք դրեցին հայկական հողի վրա… համբուրում էին քարերն ու ավազը և իրար գրկելով` ուրախությունից լաց էին լինում»: Հռոմեացիների ընդհանուր կորուստը կազմում էր 44 հազար զինվոր: Քիչ չէր նաև պարթևների կորուստը: Արտավազդ II-ը պատշաճ ու հոգատար վերաբերմունք ցույց տվեց պարտվածներին: Առատ պարենավորումն ու վիրավորների խնամքը փրկեցին շատերի կյանքը: Թեև Անտոնիոսը ցանկանում էր վրեժխնդիր լինել Արտավազդից, սակայն պահն անպատեհ էր, և նա շտապեց բանակը դուրս բերել Հայաստանից ու մեկնել Եգիպտոս իր կնոջ` թագուհի Կլեոպատրայի մոտ: Հռոմի Ծերակույտին ուղարկված պաշտոնական զեկուցագրում Անտոնիոսն իր ապաշնորհությունն ու մեղքը թաքցնելու նպատակով ռազմական վիթխարի ծախսերն ումարդկային ահռելի կորուստները բացատրում էր իբրև թե հայոց թագավորի դավաճանությամբ: Խորհելով, թե ինչ ճանապարհներով կարող է մարել հսկայական ծախսերը, որ պատճառվել էր գանձարանին, և ինչպես կարող էր, թեկուզ դույզն-ինչ վերականգնել վարկաբեկված հեղինակությունը, Անտոնիոսը ծրագրում է գրավել և կողոպտել Հայաստանը: Դիմելով խորամանկության` նախ փորձում է Արտավազդին ծուղակը գցել: Անտոնիոսը հայոց արքային հրավիրում է Ալեքսանդրիա` իբր պարթևների դեմ հաջորդ տարի ձեռնարկելիք արշավանքի ծրագիրը քննարկելու: Արտավազդը մերժում է այդ հրավերը: Այնժամ Անտոնիոսը հատուկ խնամախոսներ է ուղարկում Արտաշատ` Արտավազդին հրավիրելով Ալեքսանդրիա` հայոց արքայադստեր և իր ու Կլեոպատրայի որդի Ալեքսանդրի ամուսնության հարցը քննարկելու: Մերժում ստանալով` Անտոնիոսը 60-հազարանոց բանակով Ք.ա. 34 թ. ամռանն արշավում է Հայաստան և ուղղվում դեպի Արտաշատ: Ցանկանալով երկիրը զերծ պահել ավերածություններից ու զոհերից` Արտավազդ II-ը որոշում է բանակցել հռոմեական եռապետի հետ: Անշուշտ, դա ազնիվ, ինքնազոհ, սակայն միամիտ քայլ էր: Բանակցությունների ընթացքում Արտավազդն իր ընտանիքի հետ ձեnբակալվում է, ապաշղթայակապ ուղարկվում է Ալեքսանդրիա: Անտոնիոսի այս տմարդի քայլը դատապարտել են անգամ իրենք` հռոմեացիները: Դիոն Կասիոսը գրում է, թե Անտոնիոսն Արտավազդին «խաբելով, ձերբակալելով ու շղթայելով մեծապես վարկաբեկել է հռոմեական ժողովրդի հեղինակությունը»: Տակիտոսն Անտոնիոսի այդ քայլը համարում է «անպատիվ արարք», իսկ Պլուտարքոսը` «ուխտադրուժ»: Հայաստանը հռչակելով իր անչափահաս որդու` Ալեքսանդրի թագավորություն և այստեղ թողնելով հռոմեական կայազոր` Անտոնիոսը, նախապես թալանելով արքունի գանձերը, հսկայական ավարով ու գերիներով վերադառնում է Եգիպտոս: Հայոց թագաժառանգ Արտաշեսը հանդուգն հարձակմամբ փորձում է ազատել գերի արքային ու իր հարազատներին, սակայն ապարդյուն:
Ք.ա. 36 թ. աշնանը հսկայական կորուստներով հռոմեական բանակը նահանջեց դեպի Հայաստան: Անընդհատ հարձակումներով պարթևներն ուժասպառ արեցին հակառակորդին: Նահանջի 27-րդ օրը հռոմեացիները վերջապես հասան Արաքսին: Պլուտարքոսն այսպես է նկարագրում գետանցումը. «Երբ հռոմեացիները, բարեհաջող հասնելով գետի հանդիպակաց ափը, ոտք դրեցին հայկական հողի վրա… համբուրում էին քարերն ու ավազը և իրար գրկելով` ուրախությունից լաց էին լինում»: Հռոմեացիների ընդհանուր կորուստը կազմում էր 44 հազար զինվոր: Քիչ չէր նաև պարթևների կորուստը: Արտավազդ II-ը պատշաճ ու հոգատար վերաբերմունք ցույց տվեց պարտվածներին: Առատ պարենավորումն ու վիրավորների խնամքը փրկեցին շատերի կյանքը: Թեև Անտոնիոսը ցանկանում էր վրեժխնդիր լինել Արտավազդից, սակայն պահն անպատեհ էր, և նա շտապեց բանակը դուրս բերել Հայաստանից ու մեկնել Եգիպտոս իր կնոջ` թագուհի Կլեոպատրայի մոտ: Հռոմի Ծերակույտին ուղարկված պաշտոնական զեկուցագրում Անտոնիոսն իր ապաշնորհությունն ու մեղքը թաքցնելու նպատակով ռազմական վիթխարի ծախսերն ումարդկային ահռելի կորուստները բացատրում էր իբրև թե հայոց թագավորի դավաճանությամբ: Խորհելով, թե ինչ ճանապարհներով կարող է մարել հսկայական ծախսերը, որ պատճառվել էր գանձարանին, և ինչպես կարող էր, թեկուզ դույզն-ինչ վերականգնել վարկաբեկված հեղինակությունը, Անտոնիոսը ծրագրում է գրավել և կողոպտել Հայաստանը: Դիմելով խորամանկության` նախ փորձում է Արտավազդին ծուղակը գցել: Անտոնիոսը հայոց արքային հրավիրում է Ալեքսանդրիա` իբր պարթևների դեմ հաջորդ տարի ձեռնարկելիք արշավանքի ծրագիրը քննարկելու: Արտավազդը մերժում է այդ հրավերը: Այնժամ Անտոնիոսը հատուկ խնամախոսներ է ուղարկում Արտաշատ` Արտավազդին հրավիրելով Ալեքսանդրիա` հայոց արքայադստեր և իր ու Կլեոպատրայի որդի Ալեքսանդրի ամուսնության հարցը քննարկելու: Մերժում ստանալով` Անտոնիոսը 60-հազարանոց բանակով Ք.ա. 34 թ. ամռանն արշավում է Հայաստան և ուղղվում դեպի Արտաշատ: Ցանկանալով երկիրը զերծ պահել ավերածություններից ու զոհերից` Արտավազդ II-ը որոշում է բանակցել հռոմեական եռապետի հետ: Անշուշտ, դա ազնիվ, ինքնազոհ, սակայն միամիտ քայլ էր: Բանակցությունների ընթացքում Արտավազդն իր ընտանիքի հետ ձեnբակալվում է, ապաշղթայակապ ուղարկվում է Ալեքսանդրիա: Անտոնիոսի այս տմարդի քայլը դատապարտել են անգամ իրենք` հռոմեացիները: Դիոն Կասիոսը գրում է, թե Անտոնիոսն Արտավազդին «խաբելով, ձերբակալելով ու շղթայելով մեծապես վարկաբեկել է հռոմեական ժողովրդի հեղինակությունը»: Տակիտոսն Անտոնիոսի այդ քայլը համարում է «անպատիվ արարք», իսկ Պլուտարքոսը` «ուխտադրուժ»: Հայաստանը հռչակելով իր անչափահաս որդու` Ալեքսանդրի թագավորություն և այստեղ թողնելով հռոմեական կայազոր` Անտոնիոսը, նախապես թալանելով արքունի գանձերը, հսկայական ավարով ու գերիներով վերադառնում է Եգիպտոս: Հայոց թագաժառանգ Արտաշեսը հանդուգն հարձակմամբ փորձում է ազատել գերի արքային ու իր հարազատներին, սակայն ապարդյուն:
Պարտություն կրելով` Արտաշեսը ապավինում է պարթևներին և ապաստան գտնում նրանց մոտ: Ալեքսանդրիայում Անտոնիոսը կազմակերպում է հաղթահանդես, որի ընթացքում հայոց արքան ու իր ընտանիքի անդամները ոսկե շղթաներով շղթայված անցնում են քաղաքի փողոցներով: Հռոմեացի զորավարը նրանց հորդորում է ներում հայցել, խոնարհվել Կլեոպատրային և նրան մեծարանքի խոսքեր շռայլել: Սակայն հայոց արքան ու թագուհին և իրենց զավակները անցնում են հպարտ ու արժանապատիվ: Ժամանակակից հույն պատմիչը գրում է. «Նրանք ցույց տվեցինիրենց ոգու արիությունը»: Հայերի այդ կեցվածքը մեծ տպավորություն է թողնում, իսկ զայրացած Կլեոպատրան, չներելով նրանց, կարգադրում է զնդան նետել:
